Naast de lichamelijke, sportieve vervolmaking, zal de geest ook aangescherpt, en in ontwikkeling moeten verkeren. Dat laatste train ik niet. Gelukkig helpt het dorp mij. Zoals blog 45. OpStand al vertelt, ga ik deel uitmaken van een leesclub.

De eerste bijeenkomst vindt in de avond plaats. We schuiven aan de eettafel. Acht vrouwen. Ik raak aan het basispatroon van mijn dorp gewend: iedereen is wat ouder en veel beter gekleed dan ik. Dat voelt al comfy. Verschillende vrouwen hebben een “Youp-van-het-Hek-mondje: de mondhoeken buigen naar beneden. Er is een fase geweest dat ik gedacht heb dat mensen zo geboren worden. Je hebt zaken als sproeten, grote neuzen, die mondhoeken, en zo door. Nu weet ik dat het bij een opvoeding hoort, die boven de wieg zijn aanvang, en misschien wel zijn voltooiing vindt. Ik kan het niet laten, ben immers ook mezelf, en wil “het mondje” die avond nog toe gaan passen, om vlekkeloos mee te kunnen draaien.

Het boek waar het om gaat is Kolja (in plaats van Cola, zie wederom blog 45.) van Japin. Lekker homoseksueel van toon. Geschiedkundig grondig en zo’n mooie schrijfstijl. Ik ben dusdanig tevreden met het boek dat mijn mondhoeken, door de mand vallend, vanzelf weer omhoogkrullen.

Het leven is mooi, zoveel verschillende mensen, soms in groepen bijeen, en allemaal even lief. Als middenstandskind leer je dat iedereen je klant kan zijn én dus iedereen je vriend is. En dat is ook zo.

Daarbij is het zaak voor mijn eigen voorkeuren, meningen en stijl te staan. Zo droom ik nu al een half jaar van een rode overall, met klompen. Waarin ik dan camper en klus en, schoot door me heen, de boekenclub ga bezoeken.