Vandaag hebben onze broers, en neef, hun kennersblik op ons campertje laten rusten. En rust roest, zeiden ze. Dus moesten we maar veel gaan toeren. Want 1. dat vindt het campertje fijn. En 2. dat kleine beetje roest is helemaal gevaarlijk niet. Dat was het unanieme oordeel, los van elkaar, van deze camperfluisteraars. Ik had hen graag op de foto gezet, terwijl ze onder de camper en achter de motorkap doken. Maar ze wilden anoniem blijven.

Tillie en ik zijn nu heel opgelucht. Dat zeggen we elkaar elke vijf minuten. Deze mannen vertrouwen we. Donderdag wordt nog wel even naar het chassis gekeken in de garage.

Het interieur kan nu aangepakt worden. Het bed is 1.60 lang, te kort; we willen onze voeten ietsje de camper uit laten steken. Dat wordt boren, zagen, stucen, verfen, behangen.