Als ik nu eens gewoon de stand van zaken in ogenschouw zou nemen, is de uitkomst als volgt: ik eet te veel suiker en te weinig groente, fruit, noten en peulvruchten. Afgevallen ben ik niet, en mijn B11 en B12 hebben niet kunnen floreren.

Het oorspronkelijke doel van deze blog is mij te dwingen voldoende te bewegen en gezond te eten. Onder uw waakzaam oog. Het is een opluchting te merken dat ik mij niet laat dwingen. En wie laat dat eigenlijk wel toe, van binnen helemaal niemand toch.

Van binnenuit willen, die groentes en fruitsoorten. Willen kiezen voor het gezonde. Vaker, regelmatiger, niet altijd. Een middenweg. Zoveel mogelijk suiker eruit, zonder rigoureus te zijn. In het verlengde daarvan ligt de beweging, of springt de beweging! Want suiker hoort bij de bank, suiker hoort bij morgen begin ik, suiker hoort bij lekker niets. Suiker beschermt, houdt me warm. Nou kijk, zo zit dat dus. Ik laat een veilige haven achter, zo zonder zoet. Daarom mag het blijven bestaan, ondanks de verslavende werking. De balans wel anders. U hoort nog, hoe dat gaat.

Het sporten? Gisteren heb ik op Epie’s rug gezeten! Dat was misschien wel drie jaar geleden voor het laatst het geval. Ik werd er niet moe van, wel blij. Ik dacht het spannend te vinden, na zo’n lange tijd. Dat gebeurde niet. Ik was blij het samen met haar te doen, zomaar op haar rug te mogen zitten. Schommelend, loopt ze ontspannen de paardenbak door. Ze lijkt het ook leuk te vinden, we zijn helemaal samen.

Wat wil ik nog meer? Epie op de bank erbij!

Epie is misschien nog meer van bank en suiker dan ik. Maar ook zij maakt tegenwoordig wel eens andere keuzes. Kijk maar naar deze foto: de kudde eet, maar zij gaat daar uit, komt hallo zeggen. First things first.

Nog even een camper-update. We zijn, op genderneutrale wijze, verhaal gaan halen. Maar dat kregen we verder niet. De harmonie bewaard, niks meer aan te doen. Tillie is net met de camper naar haar werk vertrokken. En ik heb hen jaloers uitgezwaaid.