De bomen zijn mooi, de paarden lief, felle zon, vorstweiland, dankbaar gemoed, alles is prachtig, ik ben op mijn plek. De trein in en even later Amsterdam in, hier overvalt me het geluk. Hier gaan de mensen alle kanten op. Iedereen is anders, dus gewoon ben je nooit, zelfs ik niet. Dat laatste is bovenop het prachtige geheel een heuse bonus, het gevoel dat deze stad mij gratis geeft.

Sowieso ben ik vandaag tot nu toe heel erg mijn zelf: in de trein neem ik twee cappuccini, een grote ronde chocoladekoek en een caramel- chocoladereep. Op de heenweg dus.

Dan wordt er gesport, onverwacht eigenlijk. Op theejacht. 11 kilometer op 8 centimeter hak, en snel hoor. In heel goed gezelschap, en daarbij nog stroopwafel, appeltaart en stroopwafel.

Tijdens etenstijd reis ik terug. En verheug mij op het snackmoment! Het wordt een cheeseburger, uit de muur. Geen smaakverschil tussen broodje en burger. Daar moet wat achteraan, voor de voldoening. Op het perron zal ik wel een zak drop kunnen trekken. Mijn trein staat heel ver weg, achteraan. Een lange, automaatloze wandeling. Het blijkt mijn trein niet. Ik moet rennen, terug. Ik heb nog drie minuten. Ik weet dat ik buiten adem zal raken, zal moeten afremmen tot lopen. Maar dat gebeurt niet! Ik heb wat opgebouwd. Nog 30 seconden. Naast de wachtende trein een snoepautomaat. Het kan nog, ik sla af, geld in mijn hand, in mijn jaszak. De conducteur fluit, echt te vroeg. Boos schuif ik de trein in.

Til haalt mij op. Ik zie onze auto al vanuit de trein. In volle overtuiging stap ik op een snoepautomaat af. Beloofd is beloofd. Aan Tillie vertel ik dat allemaal niet, die gaat het zo lezen, en dan hoor ik het nog wel.