Na het dansen gisteravond, begint de dag stroef op gang te komen en al makkelijk te verlaten. Zonder noemenswaardige beweging. Naar de paardjes om koffie te drinken. En dat loopt uit.

Bij mijn vader komen we zo pas om half 4, sportschoenen mee. Twee uur wandelen is het plan. Maar ja, zoveel tijd in het licht is er niet meer. Eerst maar koffie, met suiker. En kletserderklets. Er zijn plateaus met schuimkransjes, gevulde kerstklokjes en koektrommels. Allemaal naast de droppot, dus van lopen komt ook al niet veel. Maar ik weet de route naar de keukenkast, met het altijd ruime aanbod van hete pinda’s, buggles, opgestapelde pakken koek, allerhande snoepsoorten. De tijd vliegt, het is al donker, en etenstijd dient zich aan. Zullen we pannenkoeken bestellen? Ja! Het wordt een moeilijk verhaal; Til is de beste eter van ons drie. Want zij kent de routes van het huis niet zo goed.

Vroeger hadden we een winkel, een supermarkt. Mijn vader wilde nooit nee verkopen. Daarom was de opslag groter dan het aanbod in de winkel. Andere supermarkten kochten bij mijn vader in. De snoepopslag lag naast de slaapkamers van ons, de kinderen. Familiepakken kitkat verdwenen, marsen, dropdozen. Vanuit ons bed rolden we die kamer in. En weer terug, want het moest wel een beetje stiekem. Op een dag was er een slot geplaatst, de sleutel verstopt op de bovenste traptrede naar zolder. Moesten we toch in beweging komen.

Een uur of 8, de dozen en potten kunnen niet leeg, de schoenen leeg gebleven, vertrekken we. Ik voel me niet zo. Ben bang dat ik morgen niet met het vroege sport-clubje mee kan. Weet je wel, als je bukt, doet het pijn in het hoofd. Thuis ga ik gelijk naar bed. De nacht duurt lang! Ik slaap maar eventjes en blijf verder wakker. Van snoepen wordt je fit, dat is duidelijk.