Ik ga weer terug naar het zwembad. De tijden liggen anders, zo buiten de kerstvakantie. Om 21:00 uur begint het. Ik gok dat het nu professioneler is, zo voelt het al. Bij de kleedkamers is het drukker. Mijn kleding in een kluisje, muntje erin, kluisje doet het niet. Alles in een ander kluisje, dat doet het ook niet. Het derde kluisje wel. Mooi. Het is gewoon een kwestie van het zwembad leren kennen, een band aangaan, investeren. Nog even terug in het hokje, zwempak rechttrekken, borsten goed doen en gaan. Het gangenstelsel van het zwembad is veranderd, het duurt lang voor ik water zie. En dan blijk ik in het sauna-deel terecht te zijn gekomen. Een stukje verderop zie ik het zwembad van vorige week. Door een muur, die deze keer ontbreekt. Herkenning en ik loop er snel heen. Het voelt kaal: oordoppen vergeten. Dus weer naar de kluis, en dan toch nog even plassen. Borsten voor de spiegel nog eens recht doen. En daar ga ik. Het is druk, en er liggen lijnen met ballen in het water!

Mensen zwemmen baantjes, geen geklets. Na één baantje ga ik naar de snelle zone. Gelijk al gebeurt hetzelfde als vorige keer: waar ik niemand verwacht, kiest toch iemand, als tegenligger, mijn baan. Ik vlucht de baan uit. Hoewel het er zo gestructureerd uitziet vandaag, slalom ik mij weer de banen door. De rest gaat wel rechtdoor. Hoe kan dat nu? Mag de eerste in het water een eigen baan? Ligt het aan de jaren die je al in het zwembad komt? Ik geniet van het zwemmen. Vorige keer voelde mijn bovenrug als een hoepel, en nu al helemaal niet meer. Twee minuten voor tijd zwemt een jongen op mij af, ruim voor me kiest hij een andere baan. Ik vind het sneu voor hem, wil hem seinen: “Hoeft niet hoor”. Maar dat is moeilijk zo in het water. Ik word niet moe, uit het water gekomen voel ik pas dat ik hijg. Heerlijk. Ik had geen zin, de foto is vlak voor vertrek, toen kon ik echt nog niet bedenken hoe lekker het zou worden.