Ik laat de wekker wat vaker gaan, half zeven lukt de laatste dagen niet meer, de meditatie en de yoga schuif ik naar de avond en zo naar de volgende dag. Ik sta vandaag op het punt om weer suiker in mijn koffie te doen. Waar het de eerste dagen nog “geen probleem, en ik merk bijna geen verschil” was, lijkt het nu zo’n makkelijke manier om geluk te creëren. Maar dat doe ik natuurlijk niet.

Vandaag heb ik eens paardrijles. Ook dat vind ik moeilijk onder sport te scharen. Alleen voor het paard ligt dat anders. Maar toch wil ik het aanvoeren voor deze blog, tot de juf zich ziek meldt. Dan doe ik het als volgt: ik ga twee uur met Ricky Mountain wandelen (toen we hem uit het asiel haalden, vroeg mijn vader naar zijn naam. “Ricky”. “O”, zei hij, “van de Ricky Mountains”. Precies). Dus twee uur wandelen, en bij wachten op Ricky Mountain: oefeningen doen. Ik vind het wel heerlijk. Het is in het bos, je kunt er dwalen, dat geeft ook nog een gevoel van avontuur en vrijheid. Ik hoef helemaal niet te sporten, gewoon elke dag met het hondje weg, lang. Maar nee, zover ben ik nog niet.

Wanneer we het bos verlaten, en ik Ricky Mountain weer aanlijn, komt er een tegenliggende hond aan. Los. Ik doe de mijne ook snel los. Dat hoort zo, en in gevangenschap zet hij een keel op. “Kennen ze elkaar wel?” roept het baasje wat angstig. “Nou, ehm, nee denk ik” zeg ik, terwijl de hond mijn Ricky Mountain grijpt. De laatste piept als een kuiken, en gaat op zijn ruggetje liggen. Het baasje doet niks (waarom dan niet?). Ik ga met de riem op de sterkste af, en dat is genoeg. Ricky Mountain piept een tuin in. En het baasje komt, met haar loslopende hond, naar ons toe. “Doe die hond vast”, gil ik, terwijl haar hond zich al weer verkneukelt. Gelukkig luistert ze. “Dat doe ie anders zeker nooit?” cliché ik impulsief. Dan vraagt ze aan mij: “Nee, doet hij dat anders nooit?”. En ze loopt verder, haar hond alweer los en haar probleem opgelost. Ik roep haar nog na: “Jullie schuld, en dat weet u best”.