Alleen maar lof voor het vroege sportclubje. Tillie ging mee, het was de koudste dag, ze had spijt. Toen kwam nog de lege fietsband, geen slot voor de mountainbike en help, we komen te laat. We moesten wel hard, we moesten op tijd. Mensen verwachten, wachten op ons, in de kou.

Zo’n 100 man had zich verzameld, men viel uiteen in subklassen. Wij zaten subliem; bij ons mocht je kiezen: wandelen of dribbelen. En tussendoor oefeningen. Het groepje was 60-plus. En voor mij een sociaal hoogtepunt. De juf was formidabel. Enthousiast en gemotiveerd. Tillie zag het niet zo zitten. “Ik kan in het vervolg ook naar mijn werk fietsen (een kleine 25 km), en dan hoef ik niet op een sportclub”. Maar toch er is bij haar een zaadje geplant, dat plots bloeit na afloop van de les.

En bij haar niet alleen. Wie zijn er in de vroege ochtend in het bos? Quads, paarden, busjes met honden, mountainbikers, de groepjes, losse wandelaars. En ook een campertje.

Nee niet de onze. Gisteren bezochten we ons droomcampertje. Als we ‘m wilden zouden we zeggen: “Wat een leuke kleur ook”. Dat was Tillie’s tweede zin, ze maakte grote ogen, knikte met haar hoofd op en neer en zei ja zonder geluid. Ik deed met haar mee, ook al startte het campertje niet. Het was zo’n lekker ding. En de eigenaar deed zijn best het gebrek uit te leggen, en: “Als hij rijdt, weet ik zeker dat jullie hem fijn vinden rijden”. De mensen voor ons hadden de vraagprijs al geboden. Verder liep het gewoon storm. Maar wij wilden ook. Hij zou die avond de leukste mensen uitkiezen.

De camperverkoper was een fijne man. Hij had de camper te laag geprijsd en wist niet hoe hij de kopers van zich af moest slaan. Hij kon niemand teleurstellen. Hij plaatste de camper opnieuw, marktconform, en het eerste stel ging daarmee akkoord. Wij kregen de tweede prijs: een groot aantal adviezen, waardoor we de dag erna niet een verkeerde camper kochten. Wat een held.