Ik doe dagelijks alle dingen, behalve het dankbaarheidschriftje. Half 7 uit bed, katten, hondje, kwartier op het kussen, yoga, huishouden, studie, solliciteren en dan is het nog pas half 12. En weer verder. Het loopt als een tierelier, maar het bloggen is nieuw, en ontwricht mijn tijd. En dat is niet het enige wat doorkruist; markplaatsende Tillie heeft al in de vroege ochtend de mond vol over een nieuwe aankoop. Dat vergt dan weer opwinding en uitzoeken op google; we willen een campertje.

Zo weer een uur later, en het mountainbiken komt er niet van. Ik zie wel, bloggen over sporten is aantrekkelijker. En dan staat de blog er in de late ochtend op, en raak ik zo sportief gemotiveerd dat ik gelijk het ijzer wil smeden. Ik kleed me om en het cliché van dat het juist dan begint met regenen doet zich gewoon voor. Sportkleding maar weer uit. Maar wat gebeurt er, ik pak me aan. En ik ga, en het is koud, en op de fiets vraag ik mezelf af waarom ik een uur moet. Het nationale gezondheidsadvies is een half uur per dag matig intensief bewegen, licht zweten, licht hijgen. Ik ben weer lekker aan het afknabbelen en tik thuis aan na 39 minuten. O, o, o en wat doet het me goed, dat sporten, echt waar. De lieve buurman belt aan, na zijn vertrek bemerk ik de mountainbike-modder-streep op mijn kont, natuurlijk heeft hij niets gezegd.

Er moeten nog sportschoenen komen voor het trimclubje, dus met de bus naar de stad. Die rijdt maar tot de helft, er is een staking gaande. Nog weer een half uur lopen, stiekem een snelweg oversteken, door de berm. Zweten en hijgen.

De sportwinkel in, de spiegel maakt me blij. Een Andrelon-moment, weet je nog: “Pam je haar danst!” Ik zie haar nog zo zuiver voor me, in mijn beleving fietst ze door het vondelpark. Wuivende lokken, een gelukkig gezicht. Zo voel ik me, ik heb de variant: Marjon je huid straalt! Dat kan niet anders dan door 3 dagen sporten en groentes komen (al ovuleer ik nu zo’n beetje wel) . Dat gaat al vlotjes zo. En het gaat me om mijn innerlijk, kijk maar onder het kopje over. Dat klopt natuurlijk niet, ik heb me vandaag ook al op een afvalfantasietje betrapt.

Snel een schoen uitgezocht, van de bovenste plank. De verkoper ontwijkt me eerst (ziet hij dat stralende niet?), dan vindt hij het een gedoe om hem er voor me af te plukken. De juiste maat uit het magazijn halen, gaat hem helemaal te ver. “Ze vallen klein hoor” zegt hij. “Pak maar in”, zeg ik.

Teruglopen hoeft niet, Tillie pikt me op, en dan is het weer campertje, campertje,  campertje.