Natuurlijk wist ik dat opvoeden niet zo maar gaat en heb ik ook groot respect voor ouders. Maar niemand had me nog over Elsa verteld, van Anna en van Olaf. En dat Elsa zingt, dat gaat zo: “Anneway annesay, i get to me uh kee, wié o vèh, en o allaway, wannesay, etcetera.

Eerst wilden we het structureren. Dan speelden we mens-erger-je-niet van Frozen, waar je niet bij mocht zingen. Maar dat was moeilijk. Omdat de pruik al op stond, hakken, jurk, sleep rondzwaaiden. Dan zing je ook. De oudere meiden kwamen klagen: “Marjon, alsjeblieft, laat haar stoppen!!’ “Ja, dat moet, inderdaad” zei ik, de puber-buurjongens werden in de vroegte ook al toegezongen en als ik Ricky uitliet hoorde ik de songtekst de wijk rond galmen.

Maar ja, iets wat je vaak hoort, dat went, je gaat appreciëren, wordt er gek op. Wij alle vijf zingen nu deze alternatieve versie woordelijk mee, met juiste uithalen en bewegingen niet te vergeten. We genieten ervan, willen niet meer dat het stopt, stoppen zelf ook niet. We roepen wel allemaal zo af en toe: Stop!! Nu wil ik het alleen zingen.”

Ik geloof dat Tillie de jurk ondertussen in haar maat besteld heeft. In mijn maat lukt niet omdat er kinderen in huis zijn en er dus ook snoep is. Ook al koop ik vies snoep, waarvan de kinderen er dan maar één mogen en ik de rest moet van mezelf.  Alleen als ik snoep, vergeet ik het liedje even, dat wel. Maar gelukkig is het warm, en is een pruik niet meer een item waar we aan denken als we aan een meertje zijn. Het water wordt nog wel als sneeuw rondgespetterd en op de juiste maat, maar verder loopt het af. Terug naar huis in de auto krijgen Tillie en ik het verzoek om eens de cd van beertje Pipeloentje te mogen luisteren?!? Een ouwetje. Ook al zijn ze 10, 9 en 6, zijn Tillie en ik half 30, en is Pipeloentje zelf net nog maar 3 geworden; we omarmen deze kans en starten het afkick-proces.