In deze corona-periode is het makkelijk te zien wie er een toupetje draagt. Op de tv dan, in het echt zie ik niet zo veel bekenden natuurlijk. Want ik luister goed naar de adviezen van Rutte, terwijl ik ondertussen de eventuele groei van zijn kapsel in de gaten houd.

Wie er duidelijk geen pruik hebben zijn Janus en April.

Als ik hun lange lokken zie beginnen mijn handen al te modelleren, maar mijn schaar is te kort om te mogen knippen. Jammer, ook voor de paarden (zie blog 196. Suprise). Gelukkig had mijn schoonzus voor het corona-gebeuren de staarten al tot een frisse look gezaagd. Want het was heel kleiig daar met regen. Zo zijn ze toen op hun paasbest de trailer in gestapt. Vanuit gezins-isolatie een nieuw gestartte kudde in. April is al snel zwaan kleef aan met een Fries. Hun halzen om elkaar geslingerd eten zij uit dezelfde emmer of hooikist. En Janus is het maatje van de directeur en daarom mag hij altijd het eerst aan tafel, naast grote paarden die lang op een happie wachten moeten.

Bij de paarden is het zo zorgeloos als deze warme lente is, hier in onze achtertuin. Die gezichten streelt en een windje door toupet of kuif heen briest. Bloesem, wit op blauw, een gelukkig katje in onze sprookjeswijk.

Een rust die even opduikt. Tussen het corona-verdriet van deze wereld en de zorgen om mijn oude vadertje die ik beschermen wil. Soms zie ik hem even, zoals vandaag. Op afstand zie ik toch dat zijn 20 haren langer zijn dan ik ooit gezien heb, en dat daar dus geen sprake van een toupet kan zijn. Zo kan ik in deze ingewikkelde crisis met enigszins succes de hoofd- van de bijzaken scheiden.

.