Als ik opkijk in het gezicht van de kassa-juffrouw zie ik een zwarte bril, de randen bestaan uit. glitterdiamantversiering. De bril is twee keer zo breed als haar gezicht. Hierom houd ik van de stad, van deze stad. New York in Nederland. Net als de rechte wegen, haakse zijwegen en altijd wel verkeer te horen. Nu weet ik, door de afgelopen jaren, dat op het platteland en in de dorpen ook steeds een weg aan het snorren is. In dit kleine landje. Gelukkig mogen we straks lekker niet sneller dan 100. Zo hoor je ze niet meer, maar veel fijner nog is dat ik dan zelf de snelweg misschien weer op durf. Al heb ik dan nóg liever dat het naar 80 gaat. Ik zie het allemaal niet meer zo goed, zeker niet in het donker. Daar kan ik natuurlijk een bril voor kopen, en ik heb al een idee voor het montuur. Dat is ook handig straks om een beetje netjes te ondertekenen bij de notaris, om ons oude huis over te dragen. Want het is verkocht. Dus, hup, opstaan, nu is het tijd om door te schilderen.