Ik ben alleen in de grote stad, Tillie is aan het werk, zij slaapt in ons oude huis. Alleen ook weer niet hoor: als ik naar de supermarkt loop, ontmoet ik fietsers en wandelaars die ik groet. Ik weet wel dat ik dat hallo zeggen en lachen niet moet doen, mensen weten niet wat ze ermee aan moeten, maar ik kan mezelf gewoon niet stoppen. Ik durf niet onvriendelijk te zijn. De afgelopen zes, zeven jaar in een dorp heb ik iedereen en alles, mensen, vogeltjes, auto’s steeds gegroet. Nu ben ik verleerd om in mezelf gekeerd over straat te gaan. Maar dat went vast snel.

In die dagen alleen zou ik in de ochtend beginnen met yoga en ademhalingsoefeningen. Dan een beetje schoonmaken, verven en stylen. Regelmatig mountainbiken in de middag en misschien kan ik nog ergens zwemmen. In ieder geval afspraken plannen en verjaardagen bezoeken, wel fijn voor de afwisseling. Een romantische planning, vooraf altijd zo licht. Zo loopt het natuurlijk helemaal niet. Het doet me denken aan een lesbisch dorp in Griekenland. Daar wilde ik mijn scriptie schrijven. In de ochtend, en dan in de avond een prachtige vriendin. Totaal ideaal. In plaats daarvan kreeg ik het hele lesbische pakket van verliefd, altijd samen, ruzie, jaloezie en scheiden. En dat dan drie keer in zes weken tijd. Geen letter heb ik op papier gekregen.

De praktijk híer is dat ik de dag door schilder, met spotify. Het is net zo fijn als toen die Griekse tijd; Het geeft helemaal niet, zo’n mislukte gepolijste planning.

Ik wist niet goed meer welke kleuren we nu precies gepland hadden. De eco-verfblikken verraden het ook niet. Ik ben gewoon maar begonnen met de woonkamer:

Een ander blik voor de keuken:

Een blik op de tuin, met de gele schuur in de verte en de gele muur:

House-styling is echt makkelijk, en de boel is zonder Til zo toch heel zonnig en vrolijk.

En kijk daar komt de koelkast binnen, zelfs Tarquinius ziet het verbaasd en hoofdschuddend aan, want het zal toch niet?!: ja….

Zo geel hadden we het ook allemaal niet voorzien, maar dat loopt dus vast wel weer goed af, weet ik ondertussen.