Het hele teken-gebeuren is tot rust gekomen. We zien er nauwelijks nog één in de camper, en al helemaal niet aan ons vastgekleefd. Maar goed ook, want het regent de middag, en we blijven lekker binnen. Zo’n beetje mijn favoriete campermoment:

En na de regen zoeken we, veilig, asfalt op. Tillie aait de stadse dieren, die zijn zo eng niet.

En we branden kaarsjes.

De zon schijnt en zo langzamerhand zijn we alle leed vergeten, durven de natuur weer in.

Kijk hier, het zonne-paneeltje:

Dat hebben we voor de schaduw genomen: alles voor onze jongens. We slapen die nacht alleen aan een meertje, zo prachtig rustig.

Tillie heeft het wandelen trouwens fors teruggeschroefd:

Want in Duitsland willen ze graag dat vrouwen met korte rok en op blote voet de paaltjesroutes lopen. Dat is natuurlijk geen probleem voor Til, maar voor die teken bind je dan toch de kat op het spek hè.

We zijn in de buurt van de grens met ons land. Want zaterdagnacht gaat Tillie 40 kilometer lopen, tijdens de nacht van de vluchteling. Dus het is bijna welkom, thuis.