We rijden 500 meter verder (zie blog 190), naar onze vaste overnachtingsplaats bij mijn vaders huis. In de ochtend douchen we daar, nemen koffie en nieuwtjes door. Dan vullen we een thermoskop met baileys en zijn we klaar voor de volgende trip: roundabout Ommen. Tillie gaat in juni een sponsorloop wandelen van 40 kilometer, in de nacht. En in Ommen gaat ze nu vast 23 kilometer op proef, overdag, wel met zonnebril.

Onze camperplaats bevindt zich tussen het spoor en een provinciale weg, de katjes kunnen kiezen. We laten het er niet op aan komen, en vinden verderop een waanzinnige plek.

In een bos, alleen en afgelegen. Dat durf ik nooit. Maar ondertussen heb ik er genoeg van, word ik gewoon bang van wat ik allemaal niet durf, en er komt er elke week wel iets bij. De trouwe lezer weet dat misschien. Het zijn voornamelijk zulke angsten:

Als mijn paard maar niet wegrent naar het gras. Als de vrachtwagen maar niet uitzwenkt. Als de motor het maar niet begeeft. Als die en die maar niet boos is al weet ik niet waarom, maar ze keek zo gek. Als mijn getrokken kies maar niet alsnog ontstoken raakt. Enzovoort. Vroeger kreeg een mens daar een lekker valiumpje voor, tegenwoordig moet men zelf aan de slag. Leefstijl bijvoorbeeld.

Nou ja, en dus toevallig staan we hier prachtig aan een meer.

En Til en ik hebben elkaar wat beloofd. We zouden worden wie we willen zijn, en daarom in de ochtenden zo vaak als mogelijk in natuurwater springen.

Morgen vriest het niet meer. Voor acht uur voorspelt buienradar 1°. Natuurlijk een uitgelezen kans mijn leefstijl te veranderen. Een doop, een ommekeer, mijn angsten spoel ik weg, vertrouwen welt in mij op. Zoiets zal het wel zijn. Maar eerst eens slapen, want de baileys is op.

Tillie kuiert nog even naar het sprookjesachtige meer toe in het avondlicht. Ze verdwijnt een heuveltje over. Een meneer gaat al snel dezelfde route. Vijf minuten later keert hij terug, naar beneden en zijn auto in. Die blijkt achter onze bus te staan. Tillie blijft maar weg en weg. Zelfs al het regenen gaat. Als ze dan toch de auto inschuift, komt de man vlot naar buiten, naar ons toe. Mij ziet hij niet door het donkere glas, ik hem wel. Wij hebben dan de baileys op, maar zijn ogen verraden ook het één en ander, zijn pupillen doen me aan pillen denken. En die ogen zoeken die van Til. Zij zit op de voorstoel. “Niet opendoen hoor”, heb ik al gefluisterd. Til negeert hem hermetisch. Hij klopt op het raam. En nog eens. “Of ze hier gewoon maar zit?” roept hij. “Ja”, zegt Til, en ze kijkt weer weg. Hij druipt af, komt weer terug, gaat toch. En blijft maar naast zijn auto staan. Hoewel ik graag de durf had bezeten om gezellig met hem te praten en zo de boel te normaliseren, zeg ik: “We gaan! Toch Til?” Vanwege het nare vooruitzicht een lange nacht in een verlaten bos die auto in de gaten zitten te houden. “Nou hoeft niet hoor”, zegt Tillie. “Als ik alleen was wel, maar met jou erbij ben ik nergens bang voor”. Aha.

En ik dus wél met mij erbij. Voorlopig dan hè, mijn revelatie duurt nog even De duik wordt door deze onvoorziene gebeurtenis toch weer uitgesteld. Jammer 😎.