Ik ga de wijde wereld weer eens in als we zondag een markt doen. Ook staat er een afspraak voor een sollicitatiegesprek. Door die twee zaken moet ik mijn joggingbroek uit. Wat ik daarna aan zal trekken blijft steeds een grote vraag. In ieder geval moet ik make-up op gaan doen, dat weet ik zeker. Om een beetje tegemoet te komen aan de zeven jaar oude foto die op mijn cv prijkt, van ons trouwen.

Het badkamerkastje haal ik overhoop; onvindbaar. Ergens achterin een andere kast, naast sieraden, zie ik ze, een half uur later. Ik smeer het gelijk op, wat leuk. Niet te veel, leerde mijn tante mij: zodat mensen nét niet zien dat je make-up dráágt, en ik het zoeken dus eigenlijk eventueel wel achterwege had kunnen laten. Maar hup, niet zeuren, naar de markt, want we komen al niet meer op tijd. Waar zo snel niks aan te doen valt, is het gat in mijn gebit. Er is een kies getrokken. De lippenstift accentueert het wel mooi. Mijn vader had vroeger een gouden kies, te laat nu om te lenen. Maar wie weet, het is een vintagemarkt, vind ik nog iets passends.

Alhoewel, voor het sollicitatiegesprek maak ik mij minder zorgen qua gebit. Het gaat om mensen met een verstandelijke beperking en die zijn slim genoeg om door een gat heen te kijken. Daarbij heb ik het even in mijn sollicitatiebrief vermeld.

Op de markt gaat het gewoonweg goed. Natuurlijk leggen we er op toe, maar dat geeft helemaal niks. Want een paar dagen later teken ik aan het einde van het sollicitatiegesprek een contract, met een hogere inschaling dan waar ik om gevraagd heb. Ik denk vanwege mijn glimlach met gat, of misschien zodat ik nu een nieuwe tand bestellen kan. Eentje die bij beide banen past, en bij de joggingbroek.