174. Daar gingen we.

We moesten bellen, de garage, voordat we zouden arriveren. Maar dat durfden we niet goed. We waren bang dat ze dan gevlogen zouden zijn. Nee, we gingen voor de verrassing.

Tot in de puntjes zijn we voorbereid en zenuwachtig. We pikken mijn broer op. Met twee auto’s stuiven we het terrein op, stappen snel uit, hup de zaak in, zodat ze geen tijd hebben de achterdeur te bereiken.

“Wat doen jullie hier zonder bellen,” zegt de tussenpersoon. “Tegen de afspraak, dít gaat niet lukken zo!” beschuldigt hij ons. We laten hun gebreken op het gebied van afspraken nu buiten beschouwing en zeggen keurig:” U hebt gelijk ook, sorry”. We mogen toch plaatsnemen aan tafel, om te zitten, te wachten.

Hij komt weer een keer terug. Of we interesse hebben in eenzelfde auto, die van zijn moeder is geweest. Even blinkend, evenveel kilometers, even oud, even duur. We kunnen ze zo omwisselen. Natuurlijk willen we dat niet, maar dat durven we niet te zeggen. Mijn broer gelukkig wel, vriendelijk en beslist.

Dan komt de baas, met een afgemeten groet, vervolgens zijn rug. Hij praat met de tussenpersoon en gaat weer weg. “Hij gaat even geld pinnen” zegt tussenpersoon monter. “Wat, krijgen we het contant? Dát willen we niet. Terugstorten!” eist mijn broer. “Straks zit er vals geld tussen!” Til en ik knikken ter ondersteuning. (Meer tegengas durf ik deze bijeenkomst niet te geven.) Maar er is niet onderuit te komen: we worden met een berg geld opgescheept.

Wel met een tip erbij: waar we het, witwassend, kunnen storten. Bij de Bruna lopen we naar binnen. De stapel geld houd ik onder mijn trui, uit het zicht. We doen net of we in tijdschriften geïnteresseerd zijn, of we normaal zijn. Zo schuifelen we langzaam richting de stortmachine, achterin een doodlopend gangetje. De stapel verdwijnt in een opening. Het apparaat snort als de motor van ons net ingeleverde autootje. Er beginnen getalletjes te flikkeren op het scherm. De nummers kloppen, elke cent is terug, dan barst Til in dat gangetje in huilen uit.

Omdat dit avontuur leuker is geweest dan thrillerseries op netflix bekijken, verheugen we ons heel erg op de volgende auto-aankoop. Met opgedroogde tranen openen we na vijf minuten de marktplaats – app. Zolang mijn broer maar in de buurt blijft. Dankje man, voor je duidelijke, doch vriendelijke, optreden in de garage, top!

2 gedachtes over “174. Daar gingen we.

Geef een reactie

Vul je gegevens in of klik op een icoon om in te loggen.

WordPress.com logo

Je reageert onder je WordPress.com account. Log uit /  Bijwerken )

Facebook foto

Je reageert onder je Facebook account. Log uit /  Bijwerken )

Verbinden met %s