Nu de camper weer thuis is, willen we wat beter voor d’r zorgen. Dat ze niet langer dertigduizend per jaar hoeft. Alleen nog garage-loze dagen, uitstapjes, met hier en daar een verre reis. Wat overblijft is 20.000 km per jaar. Tillie zou dat fietsen kunnen, maar gelukkig kiezen we optie twee: een auto net iets breder dan onze fietsen. Gepokt en gemazeld door de sneue ervaringen bij aankoop van de camper, kunnen we ondertussen veilig de sinistere automarkt betreden.

Alles, ná een canta en tot en met een panda, behoort tot de mogelijkheiden. Tillie heeft een lijst gemaakt en op een vrije zaterdag gaan we op visite.

De eerste citroën is gedeukt, zo blijkt. Maar het geluk wil dat ze een roze daihatsu hebben en een gele mini. We gaan op proefrit. De roze kraakt, en wij voelen geen schokdempers maar avontuur. Deze komt bovenaan te staan! Eerst willen we meer en bezoeken een andere dealer. Nog een citroën. Een meneer erbij met een plastic bekertje koffie zet net zijn handtekening onder een koopcontract. Weggekaapt.

Wat nu? We stappen in en rijden door een industrie vol autodealers. We stoppen lukraak bij een zaak waar wat kleine autootjes te glimmen staan. Groene stoelen. Rood-wit sportmodel, één met een paardensticker achterop. Leuk! De proefrit is in een zwart toyotaatje. Saai. Maar ja, we krijgen ook koffie. En na heel veel verkooppraatjes, onderhandelen inclusief opstaan en weglopen, zetten we ook een handtekening. Sterker nog, we rijden blij, in glimmend zwart, naar huis.

Zijn we nu niet wat vergeten? Even onderzoeken of dit bedrijf, naast glad, ook betrouwbaar is? O, ja. Nou, dan doen we dat nu toch! Wat blijkt: tipex in het onderhoudsboekje bij de km-standen, import-auto, oplichtersreviews op google. We bellen nog even met de Duitse garage uit het boekje, die kent deze auto niet. We zijn echt goede speurders! Wat laat, dat wel. Volgende keer gaan we aan die timing werken, nu eerst moet deze auto terug. Dat gaan we vanmiddag, met mijn broer erbij, proberen te fixen.