Omdat 2018 natuurlijk in theorie een sportjaar is geweest, sluiten we dat gepast af. We binden de mountainbikes aan de camper: we gaan 35 kilometer aan groene paaltjes volgen, fietsend. Tillie gaat een beetje pissig mee. Vanwege de regen. Ietsje hoor, het zou maar O mm regenen.

We gaan niet ver, maar belanden in een andere wereld. Bospaadjes en kleine boerderijtjes. We hoeven onze versnellingen niet te schakelen deze route. Tillie’s hele lichaamshouding, stembuiging, toonhoogte is al snel doordrenkt van een grote opgetogenheid. Het wonder van de natuur en van sporten.

Nou ja, sporten, het gaat rustig aan hoor. Stil door het bos. Tot gerinkel en een stem. En een gil van mij. Er wil iemand langs. We schrikken van elkaar. “Sorry, sorry”, zegt hij. “Ja, ik wil je al heel lang voorbij.” Daarachter komt Tillie aangefietst, nu is ze nóg vrolijker. Ze had mij heel rustig zien fietsen. En die snelle jongen kon me niet voorbij, wat hij ook probeerde. Ik merkte daar niets van en Tillie moest te hard lachen om mij te kunnen waarschuwen. Maar nu doet ze dat wel: “Er kómt er nog één!” roept Til. Ze is het zelf en heel erg tevreden.

Tijdens de laatste groene paaltjes bespreken we dat we dit in 2019 blijven doen. Regelmatig. En dat we er dan evenementen van maken, waar mensen kunnen aansluiten en mogen inhalen ook.

De roest wegwerken. En dat gaat ook met ons campertje gebeuren. We zijn d’r voorlopig kwijt. Goede voornemens komen makkelijk aanwaaien: meer klaverjassen, meer stijldansen, meer moubtainbiken en vooral samen zijn. Veel geluk in het nieuwe jaar!