We zitten al een eindje in het nieuwe jaar en het bloggen verkeert in een winterslaap. Deze nieuwe tijd in 2019 is er één van rust en naar binnen keren. Wat past daar beter bij dan schoonmaken en opruimen. Dat is precies wat zich hier afspeelt. Ik heb de eerste fase bijna afgerond, nu kunnen we mevrouw Kondo wel ontvangen. Voor het echte werk. Want wij zijn er niet zo sterk in, in weggooien.

Een kapotte kruk, het zitvlak doormidden gebroken, mag blijven, omdat we hem zo mooi vinden. Liggendg op de grond, zodat we er niet per ongeluk op zitten gaan, doorzakken, vallen, maakt hij ons nog steeds heel blij. En dan vindt Marie Kondo het ook niet erg, schijnt.

En kijk:

Een bakje scherven, anderhalf jaar gespaard. Voor je weet maar nooit welke creatieve inval bij ons borrelen gaat. We dachten aan sieraden, maar wat zwaar. We strooiden ze op ons tuinpad, maar wat scherp voor de fietsbanden. Verder is het stil gebleven, en het bakje vol.

Vandaag heb ik genoeglijk de bijkeuken gedaan. Boven op de schoenenkast vond ik een pak cakemix. Die heb ik de oven ingeschoven. Niet eerder in mijn leven heb ik een gelukte cake gebakken. Ze rijzen niet, of ik laat de suiker weg in zo’n bui. Deze cake oogt prachtig. Nog warm rinkelt hij als een stuk scherf op ons schoteltje, met van binnen een toffee-vulling. Ik weet niet hoe het gebeurd is. En weggooien doen we niet.

Als de keuken schoon is, gaan we er tuinieren.

Het camperloze leven zorgt voor een schoon huis, nieuwe hobby’s en een gemis. Maar onze garage-maatjes appen vandaag vier foto’s door van een zilverblinkend chassis, ze is in de beste handen.