Om 8 uur arriveren we op een plein in Amersfoort. Het is al druk met collega’s die hun kraam opbouwen. Om 9 uur moeten we ingericht zijn. Maar die tijd vliegt, we lopen een heel eind uit. De anderen ook. Het komt maar rustig op gang. Onze buurman bouwt bijvoorbeeld tussen elf en twee op. Dat kan ook makkelijk want klanten proberen we wel te ontwaren, maar zien we alleen maar met witte wangen en verwaaide haren het plein over geblazen worden, een paar per uur. “Vanmiddag wordt het wel beter”, zegt de marktmeester, hopen collega’s en weten wij wel zeker.

En dat is ook zo. Om half één verkopen we ons eerste koffertje. En daarna komt mijn familie, die het zo niet aan kan zien, onze blauwe gezichtjes, en aan het inslaan gaat.

Verder verkopen we nog wel een muts en een shawl. En gelukkig fietst aan het eind een hippie langs, stopt voor een zomerblouse en een kleed en een gezellig praatje. Needless to say dat het allemaal naar meer smaakt. Moet smaken, want we hebben de auto weer vol. Het was gezellig met de collega’s in de buurkramen. Onze heerlijke hamburgerburen hebben er vijf verkocht, ook aan hun familie. Ze geven ons, en de rest van de markt, hun overschot. De Marokkaanse familie aan onze andere kant heeft gelukkig kerstmuziek schallen en een ‘geeft niet, volgende markt weer beter mentaliteit’. Ik heb daarvan genoten en Til is een fantastische marktkoop-lady, dat heb ik wel gezien.

Bij mijn vader en neef opgewarmd, zijn we onze camper ingedoken. Zo lekker als ik daar slaap! Niks geen boxspring. Simpel, goedkoop, the best. Onze hoofden kleuren tegen de ochtend behoorlijk naar het normale terug en de wereld wit.