We gaan serieus verplaatsen, wel zo lang mogelijk via de warmte en het vlakke van de kust. Maar eerst komen we uit in Alcácer do Sal. Gewoon een stadje op de route.

Het is er zoet, veel roze en gele accenten, aan een rivier, tegen een bergflank. We zien geen toeristen, zo in de winter. De mensen lachen ons lief welkom, met een orkestje worden we onthaald. Gratis wifi, gratis toiletten, schoon ook en naast onze camper. De mensen zijn goed verzorgd. Mannen in kastanje- en herfstbladerentint gekleed. Elk haar van iedereen is gecoiffuurd, en de vrouwen met rode nagellak. Als ik dat zie wil ik dat zelf zo graag. Dat lijkt ook makkelijk te bereiken. Ik vergeet dan dat ik daar ver vanaf ben met mijn kledingwijze en kappersbezoek. Wie weet komt het er nog eens van. Vooraleerst stap ik, juist hier, in de hondenpoep.

Een impressie:

De volgende ochtend belanden we in een zonnige kerstsfeer:

Welke rol Tillie hier in het kersttafereeltje uitbeeld weet ik niet. Er wordt gejazzdancet op kerstmuziek, er is een kerstballenmarktje, een archeologisch museum en een straatvol met piepkleine winkeltjes die alles verkopen wat er maar bestaat. Ik vergeet de mooie jasschorten met kleine bloemetjes te kopen, bedenk ik me eenmaal terug in de bus.

Want verder gaan we weer. Ook fijn om het perfecte en georganiseerde achter ons te laten. We trekken door heuvels en dorpjes, oogverblindende taferelen, tot boven Lissabon: Nazaré, met de hoogste golven van het land, waarin je durf-al surfers bewonderen kunt. We komen in het donker aan, parkeren naast 40 grote campers, het kijken bewaard voor morgen.