Ongeveer vijf weken voor we op reis gaan, worden we benaderd door onze oude pleegzorg-organisatie. Ze hebben een vraag aan ons. Het gaat over de baby en de peuter die twee jaar geleden zo’n vijf maanden bij ons gewoond hebben. Het waren schatten van kinderen en het liep allemaal vanzelf. Soms klikt het, en dat was nu.

Toen gingen hun ouders verhuizen, naar een klein uur verderop. En die afstand tussen ouders en pleegouders maakte het voor de hulpverleners, die met pleegzorg gemoeid zijn, ingewikkeld. Het werd ze moeilijk de boel te organiseren. Bijvoorbeeld het plannen van bezoeken tussen ouders en kinderen. Wijzelf dachten dat er een mouw aan te passen viel. We konden de kinderen naar de bezoeken met hun vader en moeder brengen. En dan aansluitend met de toch aanwezige hulpverlening een afspraak inplannen: dan is het daarvoor niet nodig naar ons te rijden.

Moet kunnen toch, dan hoeven de kinderen niet nog eens afscheid te nemen, kunnen ze blijven op de plek, waar het ze goed gaat. En niet weer hoeven wennen aan een nieuw gezin, op hun terugtocht naar hun biologische ouders. Want dat laatste is het plan. Maar deze laatste overwegingen blijken toch minder van belang dan de organisatorische uitdagingen: de kinderen gaan.

Terug naar nu. De rechter heeft besloten dat er niet langer gewerkt zal worden aan het terugplaatsen van de kinderen naar hun ouders. Het pleeggezin waar ze nu wonen is voor tijdelijk. Er wordt dus gezocht naar een nieuw gezin. In de buurt van de ouders, die weer verhuisd zijn. Dat lukt niet; er is daar geen gezin beschikbaar.

En dan worden wij benaderd. Met de vraag of we er voor openstaan de kinderen weer in huis op te nemen. Onze harten weten het gelijk: “Ja, natuurlijk!” Ze konden twee jaar geleden voor altijd blijven, en nu ook. We zijn er wel over na gaan denken. Ons leven is veranderd, camperplannen, dat soort dingen. Maar van binnen was het een duidelijk verhaal. Dat lieten we de volgende dag weten.

Er moest nog wel het een en ander uitgezocht worden: of de hulpverlening het wel zag zitten, organisatorisch gezien, de afstand, met de bezoekregeling bijvoorbeeld. En of het qua bureaucratie wel mogelijk was, het ging nu om een andere provincie, geldstromen, etc. Twee weken later hoorden we dat de hulpverlening het aan het uitpluizen was. En de dag voor we op reis gingen met de camper kregen we het nieuws: het kon geregeld worden. Maar! Eerst moesten alle mogelijkheden in de buurt van de ouders uitgesloten zijn. Dat betekende dat er nu gezinnen benaderd zouden worden die eigenlijk maar voor één kind openstonden. Misschien stonden ze toch open voor twee. Okay, dat wachten we ook af.

Twee dagen geleden hoorden we dat zo’n gezin waarschijnlijk gevonden is.

Voor ons is dit verhaal zo’n beetje samen te vatten met: waarom makkelijk doen als het toch ook moeilijk kan. Natuurlijk wil de hulpverlening het beste voor de kinderen, en de ouders, en het hele plaatje. Maar de continuïteit voor de kinderen lijkt wat laag op de lijst te staan.

We hopen op een fantastisch gezin voor die twee, en een stabiele, blijvende situatie.

Waar waren wij ook alweer gebleven, blog-technisch gezien? Ja, het hippiefestival, de markt. Mooie creatieve objecten, mensen, muziek!

Voor de regen weg gegaan, naar een douche, op een camping, ja een hippie-camping. Met een hete douche, heerlijk!