De volgende dag in Praia da Rocha is de zon losgebroken. We beginnen met koffie op het strand en gaan dan door de branding schuieren, schelpen en stenen zoeken. Ik raak vanzelf door, beland onder golven, ga er lekker in mee.

Ook vandaag doen we de dingen die ik hier elf jaar geleden met mijn moeder gedaan heb. (blog 151. Mama.) Ik klim dezelfde steegjes en trappen, eet haar smaak ijs. In het winkeltje verkopen ze gewoon nog haar vest. Ik koop er nu ook één, met schoudervullingen en al.

Heerlijk om op deze plek te zijn. Ik zou hier lang kunnen blijven, in dit gevoel wentelen. Dan zou ik aan een surfcursus gaan deelnemen, zoals mijn moeder en ik toen.., nee dat laatste is niet waar natuurlijk 😀, maar ik zou het nu doen. Het voelt zo fijn samen hier.

En wat ik tegenwoordig waarderen kan, is een toeristenoord. Ik zie het zalige pretentieloze ervan: zon, goed eten en een turquoise zee met gele rotsen. Het ontslaat me van het gevoel bijzonder te moeten zijn. Alsof het leven bijvoorbeeld pas goed is in een onontdekt en ongerept baaitje. In een onderkomen in juiste, hippe kleuren met bijehorende inrichting. Als ik mijn gevoel maar een beetje voel, als er warmte is samen, is het goed, waar dan ook.

Op de derde dag, ga ik dan toch afscheid nemen van de mooiigheid hier. Op naar Brauw-sauw-sjauw, gokken we, je schrijft Barrao Sao Jao. Daar is morgen een hippiemarkt. Als we er om half vier aankomen zijn er misschien wel 150 gezellige hippiebusjes geparkeerd, in een ongelooflijk lieflijk dorpje. En het stroomt nog steeds binnen. Het volgende feest, wat een mooi leven!