Zonder dat ik vantevoren enig idee had, parkeerden we gisteren in een bekende buurt. Een paar kilometer verderop was ik elf jaar geleden op vakantie, met mijn moeder.

Zij was toen 75 jaar en ik 37. Op vakantie ging ze nooit. De eigen winkel draaide immers altijd door. En te ver weg van kinderen en kleinkinderen zag ze later ook niet zitten. Daarbij: mijn vader zou nooit vliegen gaan. Maar nu was de tijd rijp. In september, naar de zon.

Mijn relatie was net verbroken. En ik had de sigaretten weer opgepakt. Ik wilde dat hier voor mijn moeder verborgen houden. Ze zag het wel, maar speelde mee, herkende zichzelf, kende mij, gunde het mij, zorgde voor mij, nog altijd.

Nu ik hier met Tillie zo dichtbij ben, wil ik er naar toe. We gaan op de fiets, naar Praia da Rocha. Ik weet niet meer hoe het eruit ziet, hoe het hotel heet, toch herken ik het direct! Hoogbouw, onze supermarkt, ons hotel:

Het was in die tijd (en nog) oud, achterstallig, het zwembad leeg, de douche werkte niet goed, het rook er niet lekker. Om ons heen een vierkante kilometer hoogbouw. Idyllisch was het niet. Voor mijn moeder wel. Zij zag de cactussen naast de flat, de zee vlakbij en voelde de zon. Onze kamer vond ze precies goed: ze kon er haar puzzeltje maken als ik stiekem een sigaret buiten rookte. En heel veel nachten van de vakantieweek lachten we door.

Bijvoorbeeld om het kleine mannetje dat we elke dag op het strand zagen, waar we te zonnen lagen. “Ola, ola” schalde hij het strand over. Hij verkocht ook ijs van dat merk, elke dag aan ons in ieder geval. Mijn moeder begroette hem in het Nederlands met hele verhalen: “Wat fijn dat je er weer bent, ola-mannetje, wat is de aanbieding van vandaag?” Lange Portugese antwoorden en een tweetalig gesprek volgden.

Ik hoor die gesprekken weer nu ik hier vandaag op hetzelfde strand loop. Om op dit strand te komen moet je een trap afdalen. Jij met je 75 jaren deed het rustig aan en telde de treden. Ik heb het vandaag voor jou gedaan, mama, het zijn er 78.

Ik zie de plek waar je een goed vest kocht, het beste vest ooit, zei je, terug in Nederland. En je beste vakantie ooit, zei je. Die van mij ook mama! Ik wil nog niet dat het stopt. Ik kan hier nog niet weg, geen afscheid nemen van het mooie, soms verdrietige, wat hier bovendrijven komt. Zo dichtbij ben je weer. Wat ik thuis van deze vakantie vergeten was over jou en ons, ligt hier te wachten en voor het oprapen, onverwacht, niet gezocht. Tillie zet onze camper in dit stadje, tussen de hoge flats. Ik neem je nog even stiekem mee, ma, op vakantie.