We hebben vanochtend de spullen weer klem gezet, onze motor gestart en het paradijs verlaten. Het onbekende trekt. De katjes zoeken hun schuilplaatsen niet meer op tijdens het rijden, geen ooglid wordt zelfs meer opgetrokken.

We dalen een dorp in, schieten een parkeerterreintje op, hup, zo naast de bus van Expedition Family Happiness. Voor ons hele bekende gezichten, door facebook, waar we hen volgen. Een handtekening vragen hebben we overwogen, toch alleen de hand maar geschud.

Het regent en we zijn dichtbij Lagos. Een stad is wel fijn met dit weer en we hebben trouwens nog zaken te doen. Voor mijn marktkraam heb ik nu 12 koffertjes (zie blog 104. Vakantiegangers). Lege, en dat is toch wat schamel. De handel moet uitgebreid, we gaan op zoek. Op deze zondag is het wat stil in de stad. We zien wel winkels met kurken accessoires, Portugeze tegeltjes of een mix van die twee artikelen. Als we daar snel weer uit omkeren, vallen we in de armen van een collega-handelaar die ons verschillende soorten drugs aanprijst. Dat is natuurlijk interessant, en onze koffertjes zijn er perfect voor. Maar in een reflex kijken we hem verbaasd aan, wat hem doet afdruipen: kans voorbij.

Op de terugweg belanden we dan toch in een winkeltje, afgelegen. Zijden en linnen broeken hebben ze hier. Die willen we wel. We onderhandelen wat op beginnersniveau, voelen ons stoer. Het maakt zowel de verkoper als onszelf heel bij.

We are in business en het smaakt lekker. Wat doe je voor de kost? Winkelen. Twee baby-, twee mannen- en drie vrouwenbroeken. Hele mooie. We kunnen de kraam al opengooien. Maar we zijn nog láng niet thuis.