Na twee nachten verlaten we het rustige strandje. We laten een Duitse mede-camperaar achter, wat ik een beetje moeilijk vind. Het schept een band zo samen op een plek. En ik heb in die dagen toch twee keer, onbeantwoord, naar hem gezwaaid. Tillie heeft meer uitgewisseld. Hij heeft zeven jaren gespaard, en kan nu een jaar reizen. Zijn motor is ook mee.

We ontmoeten meer mensen. Een Nederlands klein campertje stoof hier laatst op ons af. Een Arie Boomsma-achtige man, met surfplanken op zijn dak, vouwde zichzelf zijn auto uit. Hij vertelde dat hij alle tijd had, dat hij naar Marokko wilde, en verder. “En,” hoopte hij “zo ver van huis, ga ik misschien weer naar mijn vriendin in Nederland verlangen.”

We rijden, komen een nieuw dorpje in, Vila Nova va Milfontes. Wat we nog niet eerder tegengekomen zijn, gebeurt hier: toerisme. Restaurantjes, winkels met Portugeze tegeltjes én biologische voeding in de supermarkt. Het blijkt een verzamelpunt te zijn voor langdurige reizigers, overal vandaan. Kleurige kleding, dreads, baby’s op de arm, beschilderde busjes zijn zo’n beetje de warme assecoires. Fijn. Ik voel dat wij daar tegenaan schuren. Maar we gaan tekort op pad, ook om de dreads te laten groeien.

Nee, dan de man, van twee dorpjes terug. Hij stalkte me zo’n beetje, dacht ik. En toen ik alleen op het strand was, schoof hij aan, met zijn negen honden. Hij had er een stuk meer dan tanden. Zijn broek was als de mijne: jogging en met vlekken. Zijn haar zat ook hetzelfde. Gemoedelijk spraken we over dieren, landen, zee en zon. Hij stalkte me niet, maar had gewoon, op de tanden na, een gelijke herkend.