Op onze vijfsterren-camperplek wordt het drukker. Mensen komen even de zee bekijken, dan vertrekken ze weer. Niemand blijft slapen, helaas. Want tegen zonsondergang zie ik het niet meer zo zitten. Wij alleen aan zee, de eerste huizen op 2,5 kilometer afstand. Het wordt mij te spannend in het paradijs.

Til stuurt ons verder, een beetje maar, naar de eerste de beste appel. Waar we verstopt staan tussen hele grote vrachtwagen-campers. Eén met rolstoeltoegang. Veilig! De volgende ochtend helpt een hulpvaardige campergast ons met de accu van ons campertje. Want we fixen gewoon elke dag één camperonderdeel, gewoon omdat het kan.

Dit gebied is uitgestrekt en rustig. De huizen schaars en klein. Niemand in pak. Talloze weggetjes leiden naar zee. Daar staan soms campers. We zoeken een eigen inham, hoog, met de zee in de diepte.

De dieren hebben buiten de boel al geheel in kaart gebracht, als een boze hond komt buurten. Dus zien die van ons de zonsondergang vanachter het glas.