Er buitelt een klein, bruin muisje naar binnen. Dat ze aan dit adres gekomen is, verbaast me. Dan is ze duidelijk geen bankzit-type, maar zeer sportief, op zoek naar een thrill. Dat komt gelijk goed. Lucius glijdt al over de vloer in achtervolging, het muisje voor hem uit de piano onder. Ik zie haar neusje er nog wel eens achter vandaan piepen, maar verder gaat het niet.

Tillie komt al snel thuis. Ik breng de katten naar de gang. Dan schuiven we samen de piano van de muur. We vangen een glimp van het diertje en dan niks meer. Waarschijnlijk is ze door één van de ronde gaten de piano in geklommen.

Op internet lezen we hoe je een piano uit elkaar halen kunt. We gaan aan de slag. De piano weet niet wat haar overkomt, uit haar slaap gehaald. Zo lang verwaarloosd, is ze nu nog met elke aandacht opgetogen. Maar het hart van de piano kan van buiten niet geopend worden. Het muisje zal dat wel weten, is onzichtbaar.

’s Avonds zit Tarquinius vanaf Tillie’s schoot gebiologeerd te staren. Hebbes! De muis vinden we tussen de muur en een doosje badkamerspullen wat al een jaar onder de bank staat, wachtend op een kringloop, of anders dan maar een nieuwe verhuizing. We pakken een kartonnen doosje en plaatsen dat over het muisje terwijl we de badkamerspullen wegtrekken. Het doosje schuiven we over de vloer naar de buitendeur. Bij de drempel tillen we de zijkant van de doos zó op, dat het muisje naar buiten kan, naar buiten moet. Er rolt een wit, stoffen balletje uit, de tuin in. Ik weet niet hoe het rakkertje dat nou zo snel en goed voor elkaar gekregen heeft. Top-job hoor, en zo het avontuur ten einde, de rust weergekeerd.