’s Ochtends worden we wakker als niet gevaccineerde, bemazelde stervelingen. Onze gezichten bezaaid. Als we om ons heen kijken zien we de schuldigen hoog tegen de campermuur van hun, eigenlijk te zware, werk uitrusten:

Tillie kijkt toch al niet lekker terug op de nacht; 12° koud. Ze heeft om de eerdere 37 gesmeekt. Maar hop, nu de fietskleding aan, ontbijten en naar het startpunt.

We zijn in de omgeving van Mook, Groesbeek, Berg en dal. Geen vlak stukje weg op onze route. Het eerste kwartier is omhoog. Dan een minuut downhill, en dat op repeat en repeat en.. De deelnemers zijn niet voor een kleintje vervaard, stuk voor stuk sportief. Ze doen in hun vrije tijd aan rotsbeklimmingen, vinstaartzwemmen, vikingruns van 19 kilometer, en ga zo rustig nog maar even door, over klaverjassen hadden ze het helaas niet.

Omdat het zo’n lieve groep is, heb ik mijn mond gehouden, tanden op elkaar, en doorgezet, gefinished, mij gelukkig gevoeld.

Op de terugweg naar huis hangen de musquitos nog tegen de muur aan te slapen. We houden de rustige sfeer intact. Mellow en happy met ons allen.

Nieuwe initiatieven zijn geboren. Er gaat een klimworkshop georganiseerd worden door twee deelnemers. Net wat ik nodig heb, om mijn hoogtevrees in de ogen te kijken. Ik hoop dat het plaats gaat vinden vóór we naar het zuiden vertrekken, vóór we op de enge bergweggetjes belanden.