Zes stuks bouncen tegen het plafond aan. Het lijkt wel een uitvoering van een Ierse riverdans, op zijn kop.

Moeilijk om me van dit schouwspel los te rukken, heb ik toch de camper bereikt. Moederziel alleen deze keer. Ik kan om half vier toch niet met kattenbakken en de verdere mikmak sjouwen gaan. Ik voel hun vleugeltjes nog wind maken tegen mijn benen, mijn oren horen ze in de verte. Fantoomverschijnselen die me snel in slaap wiegen.

De volgende dag is de riverdans nog bij me. Zijn snelle dwingende ritme. Zo is de dagelijkse basis van mijn hoofd, met mijn hart. Misschien ervaart een ieder dit, dat weet ik dus niet. Sommigen onder ons worden wellicht geleid door de rust die meditatie oplevert, anderen varen misschien op dat Ierse ritme, de springdans van een mug, mijn nieuwe totemdier. Van hup, hup, hup: andere paden in, nieuwe omgeving, opleiding, werkzaamheden, uitzichten. En een beetje snel. “Drink je ☕ / bloed nu op, dan gaan we. ”

Hoe dat nu allemaal precies in elkaar steekt, onrust versus rust, staan of gaan, structuur of chaos: daar ga ik eens een beetje op kauwen. Luxe toch.