Mijn familie heeft een kleine snackbar aangeleverd. En een katje, een meisje. Ze gaan zelf op vakantie. Het snackbarretje krijgt een hoek in de woonkamer. Speciaal voor onze katjes. Een soort sushi van hamster kunnen ze daar krijgen, of een ouderwets lianboutje. Onze katten hoeven alleen tegen de gammele deurtjes te leunen, om naar binnen te vallen. Fluffy merkt er nu nog niks van.

Het nieuwe katje zit onder de boom, In een tuig aan een touw. Tarquinius, angstig als hij is, kuierlat de buurtuin in. Lucius wil wel kennismaken:

Maar pfff, mijn hemel, wat duurt dat het kleintje lang. Ze kijkt eerst terug, hypnotiseert Lucius. Dan gaat ze negeren, afgewisseld met heel af en toe verbolgen over haar schouder kijkend. Lucius vangt alle blikken. Het katje wil wel weg, maar geen kant kan ze op.

We gaan de boel naar binnen verplaatsen, sleepty-time. Tarquinius snelt voor me uit, de straat door. Met een keepersduik moet ik ‘m overmeesteren, langs kittie smokkelen met mijn hand voor zijn oogjes. Binnen. Hij is gelukkig dat er binnen geen katje te bekennen valt. Daarom houd ik hem toch maar bij zijn snackbar vandaan, voor hij een nieuwe angstaanval krijgt.

Lucius laat zich niet makkelijk losweken van zijn fascinatie, maar is ook bewegingloos. Dus nu alleen de kleine nieuwe nog naar binnen. Ik ben de grote dierenvriend, maar dat vindt niet iedereen. Ze blaast me en wil krabben.  Ik heb wel een idee. Ik trek haar met het touwtje aan haar tuigje zo, zachtjes, naar binnen. Dat had ze net nodig. “Thanks hè”, zegt ze nog, voor ze zich schrap zet en het aangetrokken tuigje over haar hoofdje naar voren laat schuiven. Nu zit ze boven in de boom.

Ik kan haar zelf niet ontdekken op de foto. Wie weet jullie wel. We konden haar evenmin naar beneden lokken. Dus haar hele gezinnetje kwam weer terug om te roepen en te smeken, te voeren en te klimmen, de kosten van de brandweer te googlen en een hele lange ladder te regelen. We zijn maar gaan zitten en haar vrouwtje is haar uit de boom gaan kijken. Dat heeft gewerkt. Nu is kittie samen met het snackhapje in de woonkamer. Hebben ze de ruimte voor zichzelf. Kan Kittie haar verhaal kwijt aan haar huisgenoot, voor de hoognodige “unwinding”. En het hamstertje, op zijn beurt, hoort aan en ziet een mogelijke vluchtroute in het verschiet, die mij fotografisch helemaal laat zwemmen. Maar eerst even een appje aan de familie: gb en goeie reis!