We zijn op zoek gegaan naar een studeerplek voor mij. Morgen examen. Een idyllisch, rustig plekje aan een riviertje. Dan kan Tillie, in de warmte, steeds even onderduiken. We rijden het dorpje binnen. Vrouwen met hoedjes, meisjes ook, jurken, pakken. Een kerkdorpje. In kerken is het ook goed studeren. En we zijn in onze jurken vandaag. Maar daar belanden we niet: we zitten nu aan de rand van een hondenuitlaatgebied. De dj heeft een stevig muziekje voor ze opgezet. Er is nog een vogeltje wat er boven uit wil. Gelukkig is er een terrasje aan de overkant. Daar ga ik morgen zitten leren. Ik mag weer koffie hè.

Ik ben er net al vast naar de wc gegaan. Op de deur hangt een spreuk: “Wie drie keer valt, staat vier keer op”. Nou, het zit zo, op weg naar dit hondenparadijs zijn we even bij Antonio, mijn vader, geweest. Daar ben ik wel een beetje gevallen. Eerst niet, kersen, aardbeien, druiven. Dat mag wel. Daarna een lange stilte. Thuis hadden we nog gelunched, met een stronk licht gestoomde broccoli gedrenkt in citroen, knoflook en shoyu. Dus nu, bij mijn vader, is er nog ruimte voor een koude avondmaaltijd (krentenbrood, drop, mini-magnum, kipkerriecrakers, vruchtenhagel beschuit en een half wolkentoetje). Gevallen. Maar niet zo diep als gewoonlijk. En ik ga weer opstaan. Mooi hè, want wat er nu aan de hand is, dit punt, daar gaat het om. Hoe ga ik verder.