Het campertje is klaar om te vertrekken. Maar de buurvrouw is niet thuis. We willen haar voor de verzorging van de katjes vragen. Dus nu gaan ze toch mee. Mandjes, hapjes en twee kattenbakken. Die zetten we naast onze eigen pottipittie of pattiepottie, die naam blijft niet hangen.

Daar gaan we. We hebben twee verschillende personalities aan boord. Eén wil op de passagiersstoel alles meebeleven. En de ander kruipt het donkerste hoekje in, boemboemboem gaat zijn hartje. Ik zit op een halve passagiersstoel hoofdpijn te krijgen. Iets wat ik nooit heb, maar nu, uit schuldgevoel. Wat doe ik mijn kat aan? Ook maak ik mij zorgen, dat ze open deuren en ramen uit zullen spurten. De voorgestelde romantiek van reizen met dieren ligt niet zomaar voor het oprapen. Voor Tillie meer hoor, relaxed van aard als ze is.

We gaan weer naar Sneek. Mijn neef gaat de camper kijken. Hij schuift er onder, bekijkt het gebeuren.

Zijn conclusie is als volgt: “De hoeveelheid roest kun je vergelijken met een verroest spatbord van een fiets. Niets ernstigs, wel bijhouden, soms nieuwe stukken laten lassen.”. Nu stopt ons onderzoek, we gaan definitief en 100% voor ons campertje! Thank you neef!

Op naar Rufus aan het water. Een kleine camping in Friesland. (En een hele grote aanrader.) O wat is het mooi, en rustig en alle ruimte. De katjes mogen eruit. Al doet dat er maar één van de knaapjes. Eerst aan een tuigje, daar aan ontworsteld kan zijn vakantie pas echt beginnen. Luieren en zonnen en jagen.

Honden zijn geen muisjes, dat voelt Lucius wel aan, en blijft een spannend ding.

Familie arriveert met camper, met de stoelen bij elkaar. We eten heerlijk! Ricky struint wat met twee vriendjes, langzaam wordt het donker. Misschien ziet Ricky de sloot niet, misschien zoekt hij avontuur in zijn vakantie. Hoe dan ook, even later staat hij zo weer naast ons:

Hup naar de badkamer, met Tillie onder de douche.

Vier douchemuntjes later kunnen we naar bed. Dan begint Tarquinius, onze andere kat, aan zijn vakantiegeluk. Hij mag bij ons op bed. Hij snort de hele nacht. Het bed is klein en kort. Eén aan mijn voeten, de ander op mijn kussen. Het mag; het schuldgevoel zit er nog.

De volgende dag rommelen we hier, zonnen we en krijgen we we een lesje “onder de motorkap” van mijn neef. Camperklusideëen worden doorgenomen. Mijn hoodpijn is weg.