Discoballen, een parketvloer, een DJ draait ome Jan van Willeke Alberti, een clubje Amsterdamse pensionado’s tezamen met een groep dansende potten en homo’s, allemaal in een zaaltje bij elkaar: puur geluk. Toch al enkele decennia is deze entouragemix heel vertrouwd in Amsterdam. Ik heb zo lekker gedanst met een kleinere, oudere en dunnere man dan ik, met iets meer gouden tanden. Hij is er nu niet bij. Maar ik kan mijn hele leven teren op de keren dat we samen gezwierd hebben. Zoals een voetballer aan acties kan terugdenken, herbeleven, genieten. Het is ook een beetje Argentinië, waar leeftijd, kleding en uiterlijk op de dansvloer niet belangrijk zijn. Dansen, de tango, dat doen ze daar.

Met honden dans ik niet meer. In de ochtend bel ik mijn werkgever. Ik leg het uit. “Okay, je wilt dus stoppen? Is goed.” Mijn manager doet niet aan nazorg. Ik geef de gevaarlijke adressen nog door, maar het is geen issue. Hij heeft targets te halen en biedt mij een andere wijk aan, nog een mooiere, nog dichterbij, zonder boerderij. Ik ben er heel gelukkig mee.

Waar ik nog wel om huilen kan, samen met Tillie, is de staat van ons campertje. Langzaam wordt duidelijk dat de dealer als boef bekend staat, en slechte campers provisorisch oplapt, stilzwijgend doorverkoopt, en daarna op vakantie zijn geld moet gaan opmaken. Dat laatste weet ik niet hoor. Maar hij kan die trip maar beter ondernemen. Anders kom ik langs met de honden van mijn vorige postbaan, waar ik nu vriendjes mee ben en hij niet.