De camper sliep in de bosrand om ons wijkje heen. De winter door, de lente in, verscholen onder takken.

Na 9 maanden niet langer dan een schooldag zonder kinderen, zijn zij beiden nu een weekend op kamp. Dus we beginnen aan de camper te trekken en te duwen en te sponzen. Hup lieverd, we gaan weer!

Met het ouder worden is ons zicht gewoon minder. Daarbij zijn we strammer. En ik merk ook dat ik niet zo goed meer pas in de camper, rond geworden. Gewoon in het gangetje staand, raak ik zo’n beetje alles in 1 keer aan met mijn heupen. Ondanks die korte afstanden kost het mij 5 minuten om mezelf in bed te hijsen.

We dachten altijd dat we voor de kinderen een grotere camper nodig hadden.

Ik bedenk natuurlijk ook grootschalige “ik word gezond en fit plannen” voor mezelf. Zoveel verandert er niet in 9 maanden. Maar waarom het niet eens over een andere boeg gooien en daadwerkelijk op zoek naar een grotere camper? We hebben nu de tijd.

Zoveel is er over het weekend niet te vertellen, verder. We reden wel steeds verder, naar uithoeken van ons land. Tillie ging achter sturen zitten van grote, witte gevaartes. Met schotels op het dak, alarmsystemen, hijskranen om onszelf in het hefbed te krijgen. En ze deed het fantastisch. We zaten almaar op de weg.

Totdat we in Zeeland ook een keer koffie gingen drinken met mensen van een camper en we samen een contractje tekenden waarop stond; Tillie en Marjon beloven plechtig deze camper te gaan betalen. We kregen ‘m wel alvast mee.

Nou staan we hier:

En 1 chauffeur. Maar dat lukt Tillie wel.

We proberen het toch even achter elkaar aan:

Maar dat strandt (omdat ik geen snelwegen durf) toch al snel. We stranden wel mooi.

We kunnen natuurlijk geen afscheid nemen van de camper zo plots en zij zijn ook gehecht:

Gelukkig hoeft dat ook niet, voorlopig staan we hier vast.