Als het orgel gaat, (net als in die bier-reclame uit de jaren 80 waarbij een man zijn orgelspelende vrouw met een druk op de knop weg laat draaien en een rustgevend aquarium in haar plaats op laat komen) het vrachtwagentje van de kringloop in, is dat niet rustgevend.
Het hele gebeuren glipt steeds verdrietiger onder mijn vingers vandaan, al net zoals de resterende tijd dat we het huis nog hebben. De dekbedhoes, vazen en beelden, een auto zelfs, speelgoed en een melkklopper heb ik thuis al wentelend om mij heen gedrapeerd. Er is echter geen houden aan, weg. In de hemel weet Ruby.

Op aarde is het huis een eind leeg:

• 

Alleen de oude Ricky Mountain nog (die zijn achternaam aan opa te danken heeft, en nu de rollator ook).

De laatste dagen breken aan, nog wat opruimen en schoonmaken. Deze keer krijg ik daar geen genoeg van, angstig, wil ik rekken, want wat dan, wat hierna? De band met mijn ouders voelt dik en sterk, dus ik zal ze meenemen, heb ze al, altijd, dat voel ik wel.

•