Terwijl ik de derde kerstdag, nog net op tijd, een stalletje bezocht, waar Janus rillend van de kou had aangeklopt en blijven mocht, mits April hem vergezelde om hem tot rust te manen, werd er thuis geklust.

Met antiek gereedschap, waardoor geduld vereist was. Daarom heette het klusbedrijf van de twee dames ook “De trage zaag”. Net zoiets als slow-cooking; dat de kwaliteit gewoon dik voor mekaar is. Ze hadden namelijk de boekenkast naar beneden gehaald en op maat gemaakt.

En dit was gelijk de kern van deze kerstvakantie: mindful aanrommelen, zo’n voordeel wat zo maar met Ruby meegekomen is. Haast is gewoon niet mogelijk meer. Samen de was opvouwen en laten vallen. De boeken één voor één, en heel belanrijk: op hoge hakken, naar beneden brengen. Ik leef in een bubbel op deze manier, tijdsdruk achter mij gelaten. Net alsof ik een slow-fox dans, mijn favoriet: het ritme voorbij laten stromen. Een dierbare kerst.