Het is een komen en gaan van klussers en pakketbezorgers.

Er worden kasten, keukenapparatuur en een douchecabine afgeleverd. Parkeren kan niet voor de deur in onze ecologische zone; de laatste 10 minuten moeten met een steekkarretje worden afgelegd, gewoon de pijltjes volgen. Zeg ik tegen de bezorgers. Dan valt de 100 meter die het eigenlijk is misschien wel mee. Eentje maar heeft rechtsomkeert gemaakt. De man met de douchecabine hoeft ‘m niet over de drempel te zetten, maar gelukkig doet hij dat wel. Opgelucht loop ik met hem terug naar buiten, gooi de deur dicht, ga achter hem aan, de sleutel laat ik binnen. Vijf kwartier later komt Til aangescheurd, vanaf het oude huis, om me te redden.

Er raken steeds meer dingen af. De vloer. ⬆️

De kerstboom ⤵️

En het stalletje ↘️ dat op zichzelf ook

al aardig wat steekkarretjes gekost had.

Dus we zijn zo al helemaal op orde aan het raken. De dag van de verhuizing is dichtbij en er komen 65 mensen helpen. Dat moet ook wel, om een lange sliert van de verhuiswagen naar de deur van ons nieuwe huis te maken. Als er nog wat te verhuizen valt hoor, want Til stouwt alles steeds in de panda en brengt het over als ze mij weer ergens van redden moet. De piano en de paarden heeft ze zo trouwens ook al naar mijn broer en schoonzus gebracht, dus die hoeven straks niet door de sliert. Het zal best lukken allemaal.