Of we even langskomen, bij de garage. Zodat we zelf kunnen bekijken hoe ons campertje er aan toe is. We hebben ‘m al een paar weken niet gezien, en het gemis is niet mals. Dus, wel een beetje bang, komen we toch heel graag.

Ons campertje is onze auto, daarom moeten we op de fiets. 15 kilometer verderop, in de winter. Maar Tillie is dat gewend, heeft er ook zin in. Ze bepaalt vreugedevol de route. We moeten dan ook nog langs wat pleisterplaatsen (supermarkt, kringloop, tuincentrum). Dat telt lekker op en ik maak me zorgen, ook al nemen we de mountainbikes.

Zo’n 50 tot 60 kilometer rolt er dan uit, onder nul. Goed voor het milieu, goed voor de conditie. Mijn sportiviteit heeft dit jaar nog niet gevloeid, diep verstopt onder koffie, taarten en de bank, moet ze nu dan toch gaan bloeien.

De garage appt, het tijdsschema verandert. We zullen sneller moeten fietsen om het allemaal rond te breien. Goddank lukt dat zelfs Tillie niet. Door het oog van de naald, waar ik momenteel maar net en Til zo makkelijk door heen schiet! We kunnen de auto van mijn broer en schoonzus gebruiken. Ook wel makkelijk met de volle tassen boodschappen van de pleisterplaatsen. De door mij verwachte tranen bij Til blijven uit trouwens.

Onze bus staat zo mooi op de brug. De mannen showen waar het metaal dun is of weg is. Wat al nieuw is, waar de gaten gedicht zijn. En wat nog moet worden opgebouwd, boven de wielen met name. De onderkant ziet er echt prachtig uit. Zilver versierd. We kunnen nauwelijks wachten om de bus weer thuis te hebben. Er onder te liggen. En op pad te gaan, de sneeuw in, makkelijk 50 of 60 kilometer, fietsen achterop.