De zon komt door de donkere camperruiten. Uit bed rollen we achter het stuur, een veel te groene banaan als ontbijt in de hand. We willen naar het strand. Binnendoor, langs huizen met veranda’s, naar de gele vlakte, blauwe lucht en golven.

Het lijkt of Ricky aan een anti-depressiva-infuus gekoppeld is; kapselstress vergeten, racet hij het zand over, jaren jonger. Zijn reputatie aan de kant gooiend, lacht hij alle honden toe.

Op mij werkt het niet anders. De ruimte, de zon, het altijd maar golven, de lesbische gezinnen in de strandtent en aan de wandel, voelen licht en heb ik gemist. “Zullen we weer eens verhuizen Til? ”

Wat ik van vroeger niet ken is deze sport: in badpak een fiks doorstappende strandwandeling maken op de blote voet, terwijl je eigenlijk een lange broek met jas nodig hebt. We zien groepen en individuen voorbijtrekken. En ik kan niet wachten tot ze dit hier in ons bos gaan introduceren, iets achter het westen aanhobbelend met trends. We proberen het vast.

Dan gaan we verder terug naar een ander thuis, naar vriendschap in Haarlem. Dat is heerlijk en beter dan welk eten ook. Al piepen we op de terugweg mijn stad der steden in voor ijs op het Scheldeplein.

Een etmaaltje vol geluk, is het geweest.