De Maas weerstaat de droogte zien we als we pootjebadend langslopen. Net als ons vroegere huis nog staat te blaken van gezondheid. We moeten daar wel een paar keer langsrijden om het goed in ons op te nemen. Wat is het toch mooi in ons zonnig vroeger dorpje. De huizen met hun mensen bekend, vertrouwd, geliefd. We rijden op ’t koffiepuntje aan. Het lijkt er wel Frankrijk. Onder schaduwbomen worden we verwend met kletsen, latte, taart, bonbons. En water, vanwege mijn blog.

We zijn er nog niet aan toe het dorpje weer te verlaten, maar een feest en een diner lonken ook. Het handige van een camper is dat je tussen de activiteiten door even kunt siësta-en, en nog belangrijker: tussen alle koffie en water, plassen. Tillie parkeert, ik pak de pittiepottie uit de kelder en kan gaan zitten. Ik zie wel langzaam het uitzicht verglijden. De handrem! “Tillie!?!” Maar Tillie merkt het niet, is bezig. Het parkeerplein is groot en leeg, we hebben de ruimte om weg te zwenken en ik dus alle tijd. Wie wil er nog een huis zonder wielen, not me.