We wagen het er weer een keer op, de katjes zijn mee (zie blog 79. Hulp)! Ze hebben geen moment geaarzeld hun vakantie te beginnen. Lucius staat altijd open voor wat de dag hem brengen zal. En Tarquinius? Die is verbaasd als de camperdeur openschuift. Zo kent hij het uitzicht wel. Van het vorige huis. Velden en weilanden. Hij gaat met Lucius mee. Rennen, een boom in, spreeuwen bestuderen, op de vlucht voor hazen.

Als het te warm wordt, gaan ze slapen in de camper. Ik kom bij hen liggen, maar slaap niet. Vannacht ook niet, nou, pas toen het licht was. Het was koud, toen warm en steeds een mug.

De volgende dag ben ik katten- moedertje. Tot wanhoop van mijn medereizigers, van zowel de mensen als de katten. Als mij gevraagd wordt of ik mee ga Ricky uitlaten, of een duik nemen, of eten ga regelen, is het antwoord altijd: “Dat kan niet met de katjes, ik kan ze niet alleen laten, we kunnen ze ook niet in de camper opsluiten het is te warm.” De rest van de tijd maak ik foto’s van ze en zit ik ze op mijn mobieltje op te snorren met de gps. Lukt dat laatste niet, ga ik in paniek mijn gezelschap activeren tot een zoektocht. Maar eigenlijk stalken de katten mij evengoed. Als ik terugkom van toiletbezoek zitten ze samen met Ricky voor de deur. Ze volgen me overal.

Er is wel veel duidelijk geworden. De mannen kunnen camperen, en vinden het zelfs leuk! Ook de reis is veel relaxeder gegaan. Verder moeten we een ventilatiesysteem aanleggen, zodat ze wel even alleen in de camper kunnen blijven. En ik maak me veel zorgen, maar dat is geen nouveauté. Tijdens de zes weken Portugal straks, zal ik mijn katten nog beter leren kennen, in tegenstelling tot het land. En de Portugeze taalcursus kan ik nu wel achterwege laten.

De tweede nacht slapen we voortreffelijk. En thuis aangekomen begint mijn bijkomen.