Er zit een radio-cd speler in onze camper. Van blik. En de motor ronkt lustig als we rijden. Het is geen dolby wat er dan overblijft. Daarom werk ik nu, om zo’n opgerold geluidsboxje te kopen. Voor Til hoeft dat niet; eerst moet het oude stuk. Maar sommige dingen gaan helemaal niet stuk. De radio denk ik als laatste van ons hele mobile home. Toch went het hoor, die muziek zo. We hebben ook ontdekt dat er nog een cd van de vorige eigenaar in de speler zit. We herkennen het wel. Het is Enya of Clannad. De cd blijkt ons baken in radiomuziekland. Ons beider vingers vinden het cd-vignetje op de tast, waarna we altijd opvrolijken, of tot rust komen, wat we maar willen.

Het brengt ons ook wat dichter bij de vorige eigenaar. En dat is fijn, want hij heeft ons, met de camper, iets moois doorgegeven. Wat weten we al van hem: hij ging op wintersport met deze bus, naar Scandinavië. Onderweg luisterde hij Ierse volksmuziek. Hij heeft alle mogelijke houtsoorten binnen het triplex-mdf spectrum aan de binnenmuren van de bus getimmerd. En het geheel in het bordeauxrood aangekleed (muurbekleding en de bank). Het bed is 1.60 lang. Wat toch het beeld geeft van een niet te lange reiziger. Als ik aan hem denk zie ik al een heel plaatje. Ten eerste vriendelijk, ten tweede een snor, met iets grijs erin. 3, 4 en 5: zijn haren krullen losjes om het hoofd, iets mollig, zijn buik dan, en klein dus. Eigenlijk reist hij nog altijd mee. Met mij, ik zal Til er eens over vragen.

Ondertussen leeft het campertje een nieuw leven. Bijna niemand van jullie denkt ooit aan de oude eigenaar, lijkt me. Sommige van jullie hebben misschien een fris beeld bij ons campertje, een gevoel. Zo nodigde een vriendin ons vandaag uit. Zij komt met haar geliefde kamperen, bij ons in de buurt, en vraagt ons bij hen op de camping. Mij, Tillie en.. Truus. Zo noemt ze onze camper. Dat maakt me wel vrolijk.

En het doet me aan vroeger denken. Op de lagere school gaf Alex mij een bijnaam. Alex was een heel lieve, warme jongen. Bij hem voelde ik me veilig. Hij noemde mij Truusje. Ik vond dat prachtig. Hij hield dat onverstoorbaar vol, en kreeg medestanders. Er was een inter-scholaire zwemwedstrijd. En zwemmen dat kon ik. (Zie je dat dit een sportblog is.) Ik won de ene na de andere race. Op de tribunes werd ik aangemoedigd: “Truusje, Truusje, Truusje”. Ook de hoofdmeester deed mee. Ik voelde me geweldig. Het laatste zwemnummer was de rugslag. Door de overwinningen en de aanmoedigen was ik vol geraakt van mijzelf. Na afloop van deze race zei mijn vriendinnetje: “Waarom ging je zo langzaam door het water, tijdens de rugslagwedstrijd?” En dat was zo geweest, dat wist ik wel. Ik genoot zo van het hele gebeuren, van het horen van Truusje. Het ging niet meer om winnen of verliezen, snelheid niet meer bovenaan. Ik spon de tijd in het water tot een hele lange draad.

Dus eigenlijk past de naam heel goed. Als Tillie de 100 km/pu nadert, begin ik al om de rem te smeken. Nu nog een zwembad bij de camper, dat kun je kopen, kijk maar:

Maar een camper een naam geven? Ik moet nog een drempeltje over. Dat komt door de blogs die ik lees, over mensen op reis. Hun campers bijna allemaal genaamd. Dan kan ik niet meer, zal nooit eens gezellig meedoen. Ik wil altijd trendy en hip zijn en anders. En zeg nu zelf, dat is me nog niet gelukt. Ik zal de oude eigenaar eens op kunnen sporen, wat hij van Truus vindt. En, zoals altijd, aan Tillie voorleggen. Vervolgens eens kijken wat er gaat groeien in me, misschien wordt het ook wel barbie.