Vandaag is mijn professionele sportcarrière van start gegaan. De fietstas en de post heb ik gisteren bezorgd gekregen. En Tillie is vandaag vrij; ze ziet zo’n fietstochtje altijd wel zitten, gaat mee.

De huizen liggen ver uiteen. Naast de sportiviteit, doen we ook aan geo-caching. 13 heeft bijvoorbeeld een A, B en een C. 15 en 17 kunnen dan best tussen die A & B liggen. Het één en ander vergt wat tijd. Wat heen en weer gefiets, wat aanbellen en vragen en praatjes maken.

We naderen weer zo’n abc-tje. Hier worden we opgewacht door een rode kater. Ik denk dat hij ons een seintje heeft gegeven, maar we merken het niet, worden zó overvallen door een aanstormende, grommende hond. We zien zijn tanden bloot, haren overeind, maar zijn staart tussen de benen. “Kom, we draaien om”, gebiedt Til. Maar ik wil het toch proberen. De hond loopt terug naar het huis en ik kan net bij de brievenbus. Daar heeft hij nu zojuist voor gewaarschuwd, en stuift op ons af, grommend, happend. We fietsen voor ons leven, het erf af, de hond mee, zo de armen in van de bijbehorende boer. Die gniffelt trots op zijn bewaker, en laat ons een emmer voor postbodes zien. Vooraan zijn oprit.

De uren rijgen zich aaneen, we hijgen ons het landschap door. De snelste route is ons nog geheim. Hier en daar een huis. Meestal een boerderij. De schrik zit er een beetje in. Waar wordt nog meer gewaakt? Soms fietsen we beiden een andere kant op, we hebben een deadline te halen. Ik ga alleen een huis tegemoet. In de verte zie ik een reusachtige hond. “Tillie, wacht even”, roep ik, niet wetend hoe ik dit aan moet pakken. Ik weet wel dat ze zoiets zal zeggen als:”Gooi maar in de tuin”of “Fiets weg, het moet wel veilig zijn.”

Ik krijg er de kans niet voor. De gigantische bulldog-achtige hoort mij en komt met zijn zusje op me afgerend, de straat op. Blaffend, grommend en reusachtig. Aiaiai, “Hellup!! “, maar er is niemand te zien, niemand die mij hoort. Ik houd mijn fiets tussen de honden en mijzelf en vertel ze dat ze heel goedzo zijn, héél braaf. Ik zie een voorzichtig zwiepen van een staart. En denk aan het verhaal laatst in het nieuws: een baasje wordt door zijn eigen honden aangevallen en zijn vrouw gaat snel een geweer halen om haar liefje te redden. Ik weet bijna zeker dat Tillie zoiets niet meegenomen heeft. “Terugkomen”, roept ze. Ja, dat wil ik ook wel, maar dat duurt nog heel lang. Voetje voor voetje schuifel ik achteruit, uitgewuifd door de dames, toegejuicht door Tillie. Deze scène heb ik overigens niet in het wervingsfilmpje van Sandd voorbij zien komen.

Terug op de fiets moet ik even huilen. Die dag komen we ook nog een keer thuis. We hebben er drie uur langer over gedaan dan de tweeëneenhalf die er voor staat. En dat met zijn tweeën. Ons uurloon komt daarmee op 1.20 en ons calorieverbruik op 1200 appt de werkgever na afloop. Nog niet eens meegeteld is het verloren angstzweet en de vluchtenergie.

Zo zagen de dames eruit, maar dan dus met heel veel tepels, ik had veel tijd om ze te bestuderen. Impressive hè. “Die foto lijkt wel”, zegt Til, “maar in het echt waren ze veel groter.”