Wat me opvalt, helemaal zo net na vrouwendag, en gister dan de godinnendag, is dat ik onze camper gisteren in mijn blog, tot een hem gebombardeerd heb. En de andere campers die ik beschreef, heb ik geen grote zussen, wel grote broers genoemd. En ik wist het ook nog. Dat ik dat deed.

Nu zoek ik zojuist in het woordenboek, en ja hoor. Het is een mannelijk woord. Zo los ik deze kwestie meestal op, met het woordenboek.

Want eigenlijk durf ik het niet goed; de camper een vrouw te noemen. Misschien vinden mensen dat dan overdreven. Zo van: “daar heb je Marjon weer, altijd anders willen doen, en waar gaat het eigenlijk om, enzovoorts”

Dus ik schipper met mezelf. Tussen politiek correct zijn en andere meningen. En houd me low-profile, verberg me achter een woordenboek.

Maar de bedeesde vrouw in me begint wat te op te lossen. Ik wil mijn eigen weg ondertussen wel gaan becamperen.

Wat eigenlijk het mooiste is: een genderneutrale camperbus. Of eigenlijk een bus waarin alle genders vertegenwoordigd zijn. Want zo is het natuurlijk. Het is zo simpel. We zijn allemaal samen, allemaal gelijk. Dus de Nederlandse lonen mogen, nee moeten, ook die gelijkwaardige kant op, nu.

Nu hapert er nogal wat aan ons busje. En gaan we morgen verhaal halen bij de camperverkoper. Hoe willen we dat doen?

We vertellen hem dat we teleurgesteld zijn, dat we we een goed gevoel bij hem hebben, dat we hem vertrouwen, maar er blijkt toch wel wat mis te zijn. En wij, twee vrouwen, weten dat allemaal niet, zijn aan hem overgeleverd om onze reizen veilig te houden, en betaalbaar.

Dat is dan het plan van aanpak, hoe we dat gisteren opgesteld hebben. Daar ga ik me vandaag eens over buigen, morgen hoort u meer, nu eerst het bos in, want het gaat allemaal over sporten hier!