Als ik op de werkvloer arriveer, zijn we met ons drieën. Van de begeleiding dan. Ik denk gelijk: “Gezellig, potten.” Daar heb ik ondertussen (het heeft heel lang geduurd, zelfs als ze hand in hand liepen, had ik het nog niet door) toch kíjk op gekregen. Ik wil het ook maar even noemen: Nou, wat leuk toch dames!” Maar nee, ik zie er vanaf, als ik het toch niet goed gezien heb, beledig ik misschien wel iemand. Want ja, het is natuurlijk ook not done, en we zijn ook raar, dat snap ik wel 🤡.

Wat echt een probleem is: we zijn met te weinig. Begeleiders dan. Ik sta op een groep, alleen. Met een vliegende keep op de achtergrond. En ik weet niks. Van niemand. Alleen dat het een autisme-groep is. Waar nu dan de structuur ongrijpbaar in de lucht blijft hangen. Bewoners kunnen het me ook niet uitleggen. Ze weten wel van papegaaitje leef je nog, ia, dea, etc. En meer heb je eigenlijk ook niet nodig om het gezellig te hebben.

Ik heb de tijd van mijn leven. Ik mag alle stemmetjes opzetten, kiekeboe spelen en liedjes verzinnen die ik maar bedenken kan. Ik voel me thuis, kan eindelijk mezelf zijn 🤡.

Maar thuis is natuurlijk ook niet het enige wat er is. Dus de volgende morgen vroeg pakken we de mountainbikes om in het Limburgse heuvelland te gaan fietsen. Het eindigt, en gelukkig al best snel, poeh! op een camping waar we vandaag, en ook morgen Tillie’s familie gaan zien. Haar vader voelde zich hier, op deze zelfde boerderij, in de oorlog thuis. Als kind geëvacueerd vanuit Rotterdam naar boerenland in Limburg, voor vier jaar, herdenken we hem morgen hier.