Wanneer ben je nu te oud om op de achterbank te liggen met een tafel bovenop je? Op mijn 51ste helaas nog niet.

• 

Hoewel, eigenlijk lig ik top. We verlaten mijn ouders’ huis voor het laatst en zo lig ik onbereikbaar in een hoekje, met Ricky, stilte. Teneergedrukt en dankbaar voor wat was. Toen mijn vader ziek werd hadden we diezelfde dag net een zoveelste nieuwe tafel gekocht (zie blog 298. Onverwacht). Dus het leek de juiste tijd om dat nu weer te doen.

Om de nieuwe tafel van genoeg eten te voorzien moesten we (ook wederom) een nieuwe koelkast. Dit keer een appelgroene (nog niet op de foto, wegens plaatsgebrek in de auto. We halen ‘m later en dan rijd ik met Tillie achterin, een logistieke keuze qua omvang en leeftijd).

Twee stoelen er bij en dan zijn we er nog niet. Dat komt omdat we serieus met gezins-uitbreiding bezig zijn. De grootste switch zal een andere camper zijn. Ruby weet het voorlopig nog niet. Maar zo opgevouwen onder de nieuwe tafel vertel ik het mijn ouders wel.

Tillie moet mij aan mijn voeten onder de tafel vandaan trekken, het leven in en al snel onze camper in. Eigenlijk verruil ik de ene krappe ruimte voor de andere, waarbij we ook nog eens genieten van terugkerende camper-favorieten als ‘teken vangen’ en regenbuien. In de avond fantaseren we over andere vakanties, in een Grieks huisje bijvoorbeeld, waar de badkamer en de keuken twee verschillende dingen zijn. Maar ja, we komen heel erg gelouterd terug, dus nu peinzen we er niet meer over en houden de kleine ruimtes in ere.

• 

• 

).

(zie blog 298. Onverwacht).