Natuurlijk hebben we weer een nieuwe tafel gekocht, impulsief, van marktplaats. Het was ook al weer een paar maanden geleden. De net niet juiste van toen doen we de voortuin in, hij is van steen. En voor het eerst is de nieuwe dé tafel!

Nu willen we onze harde houten schoolstoeltjes ook inruilen voor iets lekkerders, zachters. Dat gaat vrij makkelijk, we vinden iets prachtigs. Het is deze keer de verkoper die aarzelt, hij belt ons: “Is er iets mis gegaan bij jullie online-bestelling? Een roze, oranje, fuchsia en gele stoel? Meestal bestelt men 1 kleur..” Precies hoe we het bedoeld hebben. En wanneer ze dan gelukkig toch geleverd worden, gaan Ruby en ik aan de slag met de montage. Dan draaien we de stoelen om, zijgen neer en belanden hoog de lucht in, alsof we op een troon zitten. Zo hoog dat we onze benen niet meer onder de nieuwe tafel schuiven kunnen, maar we hen erop leggen moeten. Wat gaan we nu aanpassen, de tafel, de stoelen, benen? Til komt thuis. Dan laat ik het even rusten, ga naar de paarden. Ik stap de voordeur uit en krijg een appje van mijn broer: “Niet schrikken, slecht nieuws, kunnen we even bellen, met de hele familie?”

Ik ga weer naar binnen, langs de stoelen, langs Tillie, Ruby, naar boven. Mijn broer is vandaag met mijn vader naar het ziekenhuis geweest. Hij kreeg zijn eten zo moeilijk weg de laatste tijd. Met een scan werd vanmiddag opheldering gezocht. Mijn broer huilt, mijn vader ook. We zijn met 7 in een groepsgesprek. Er is niets aan te doen. Papa blijft nu in het ziekenhuis, ze gaan hem aan laten sterken en dan naar huis, mooie dingen doen. In deze corona-tijd kunnen we niet zomaar het ziekenhuis in. 1 bezoeker per dag, voor 1 uur. Maar nu, aan de telefoon, zijn we samen. “We gaan er wat van maken, alles uit de kast halen!”, dat zegt hij, papa, en dat gaan we doen.

Ruby vraagt waarom ik huil, troost me en informeert wanneer de beloofde friet op tafel komt. Tillie troost, naast de door haar weer ingepakte stoelen.