Als ik op zondagmiddag Woezel & Snip zit te kijken, op de bank, in een hut van dekentjes met gelukkig een gaatjesmotief, zoek ik mijn mobieltje. Ik krijg een heerlijke inval, dik verdiend ook: ik ga Thais bestellen! Morgen is het immers maandag, dan ga ik gewoon misschien weer schijf van vijfen. Curry in kokos met rode pepers, als compensatie. Ik ben wel verplicht om in de hut te blijven zitten tijdens de bestelling, maar door die gaatjes heen lukt het me toch. Tegen Tillie zeg ik nog niks; officieel zouden we kliekjesdag doen. In mijn nopjes onder de gaatjes gaat het nu best, die Moezel en Flip.

Het wordt sowieso steeds gezelliger in huis. De tijd veegt het ongemakkelijke van het wennen weg. Er wordt nu voluit gelachen. Het is zo gezellig dat ik de kamer niet meer uit mag, niet naar de paarden, niet de was doen in de bijkeuken. Ik weet van onze vorige pleegkinderen dat dit normaal is, dat het weer overgaat. Wat anders is zijn Ruby’s boze buien. Of anders; ik herinner ze me toch nog wel, van vroeger, van mezelf. De wens om zelf te bepalen, om gezien te worden in wat je wilt. En dat heeft Ruby ook. Als ze nog eens de heuvel op wil klimmen in de zondagmiddagregen tijdens de boswandeling. En als Toezel en Mip de andere kant op willen, de regen uit de auto in, gaat ze gewoon op de grond liggen, schreeuwen, haar sinterklaasmijter scheef gezakt.

De school is nog altijd niet geregeld. Nou ja, eigenlijk wel en dichtbij ook. Alle partijen zien het zitten. Alleen de geldstromen tussen verschillende gemeentes zorgen voor een patstelling. We weten niet wanneer en hoe dat verder gaat. Dus Ruby is nu lekker veel thuis en ik ben op zondag, na de driftbuien en in de tent, toe aan Thais. Drie kwartier wachten en dan wordt het bezorgd. Ik breng het nieuws na een kwartier voorzichtig aan Tillie. Ondertussen gaat de bel, zo snel! Ik vlieg de tent en smoezel en kip uit, aan tafel, zet de borden neer. Dan pak ik twee volle bakken satestokjes uit de bakken. Maleisisch staat op de bon. Ik overweeg even om te doen alsof het het juiste gerecht is, maar Til staat al weer, diept de kliekjes uit de koelkast op. Boerenkool met een satéstokje, kan het mooier, zo’n zondagmiddag? En als ik het Til en Ruby vraag, are you een beetje happy, zijn zij het ook.